desbarres de medianoite

e e agora neste tempo cando un dubida maus da real intencion da xente de axudar aos demais,cando ve a negra alma chea de alquitran que o ser humano ten,cando ve cheo de medo que a flor do humanismo que adora non e mais que o culto a un ser mais despreciable e comprende por fin que o culto a deus e un metodo pra paliar os nosos defeutos,sacrificando no proceso a nosa intelixencia usando un concepto tan vago e abstracto como a fe, esa capacidade pra crer en cousas inverosimiles e qu ao mesmo tempo serve  pra que o noso corazon siga realizando de forma ininterrumpida o seu latido,de ahi que o ser humano se teña que alimentar de mentiras ou evasions a realidade pra ser feliz,como podemos rendir culto a un ser que ten tal gula e avaricia de mentiras que se estas lle faltan fundese na desesperacion?todolos individuos deste mundo movense en direccions como entidade colectiva, coa intencion de salvar ao ser humano,o ser mais desprezable de todo o globo,mais ao mesmo tempo hai individuos capaces de sobresair entre as malas herbas, escritores de fin de semana? artistas? revolucionarios? non,a resposta e mais sinxela,altruistas,ese pequeno eu que temos dentro,creado a partires de hipocresia,e que sen embargo e o mellor que temos,e que se cultivamos o suficiente deixara de ser iso...pero bueno,ser feliz e facer feliz e suficiente pra ter unha vida plena,olvidando de trapalladas expresadas

si le das a un mono la opcion de crear un comic...

espero empear con la tira original en un tiempo..pero no hay prisa, ala, a ser felices